Η Ιστορία του νερού στην Λαμία (για αν αποκατασταθούν οι ανακρίβειες των παιδιών στο προηγούμενο άρθρο)

Η ύδρευση  για την Λαμία υπήρξε ανέκαθεν ένα μεγάλο πρόβλημα. Όχι μονάχα γιατί το νερό της ήτανε λιγοστό μα και γιατί προξενούσε ένα σωρό αρρώστιες.    Μέχρι τα 1929, που επιτέλους απόχτησε και αρκετό  και υγιεινό νερό, η ύδρευση γινότανε από πήγες, πηγάδια και στέρνες.Η περιοχή  που βρίσκεται ανάμεσα στη συνοικία των Γαλανέικων και λίγο πιο πάνω απ’ το Δημοτικό Θέατρο, λεγόταν  Πηγαδούλια.	Σύνθεση του ζωγράφου Κορναράκη στα 1959 με θέμα την ύδρευση της πόλης.Στο κέντρο η βρύση του Αγίου Λουκά
Όνομα που της δόθηκε απ’ τις πολλές πηγές και τα πηγάδια της. Απ’ εδώ έπαιρναν νερό όλοι οι κάτοικοι της βορινής πλευράς της πόλης και με τούτο το νερό πότιζαν τους λαχανόκηπους που  αφθονούσαν  εκείνα  τα χρόνια.    Στην αρχή των Πηγαδουλίων, απέναντι απ’ το φούρνο του Μούρτζου που ξεκίνησε τη λειτουργία του στα 1910, βρισκόταν η γραφική βρύση του Αχμέτ Αγά με το άφθονο και πηγαίο της νερό.Κράτησε  μέχρι τώρα, στα τελευταία χρόνια, όπου η δικιά  μας αφροντισιά και το “το σύνδρομο του τσιμέντου” την κατάστρεψαν. Τη στερέψανε.Οι κάτοικοι της συνοικίας των Αγίων Θεοδώρων παίρνανε νερό απ’ την πηγή  που  ’ταν κοντά στην  εκκλησία τ’ Αη –Γιώργη.     Στον Αγιο Λουκά υπήρχε πηγαίο νερό που τροφοδοτούσε τους κατοίκους της περιοχής. Στα 1856 ο δήμαρχος Κυριάκος  Τασσίκας  το μάζεψε σε μια όμορφη μαρμαροπελεκητή βρυσούλα.Στο κέντρο της πόλης, δίπλα στης Πλατεία Λαού, πίσω απ’ το Μητροπολιτικό Ναό, υπήρχε πολύ και γάργαρο νερό.
Οι Εφτά Βρύσες	Στα 1877 ο δήμαρχος Τράκας Κομνάς (1874-1881), με δαπάνη του Δήμου, έφτιαξε στο σημείο αυτό τις περίφημες εφτά βρύσες. Εφτά μαρμάρινες βρύσες απ’ όπου το νερό έτρεχε ποτάμι. Εδώ έρχονταν οι τριγύρω μαγαζάτορες να πλύνουν τις πατσιές και τα ποδαράκια. Εδώ κατάφθαναν οι κυράδες, οι νοικοκυρές και τα δουλικά για να γεμίσουν την στάμνα. Εδώ οι χανιάρήδες για να  ποτίσουν τα ζώα των αγωγιατών.      Μα σαν η πόλη άρχισε να μεγαλώνει, το νερό που αναφέραμε πιο πάνω –των πηγαδιών και των πηγών– δεν επαρκούσε. Για τούτο η Δημοτική Αρχή αναζήτησε καινούργιες πηγές ύδρευσης. Η λύση βρέθηκε επί  δημαρχίας του Νίκου Κρίτσα (1899-1903), όταν χτίστηκε το υδραγωγείο στη περιοχή της “Ταράτσας”, απ’ όπου τροφοδοτήθηκαν σχεδόν όλοι οι τότε κάτοικοι.
Αργότερα και επί δημαρχίας του Σπύρου Τράκα (1904-1913), το δίκτυο του υδραγωγείου της Ταράτσας βελτιώθηκε, αφού αντικαταστάθηκαν οι αρχικές  σωλήνες με σιδερένιες .Στο 1929 η Λαμία “πλημμύρισε” από νερό. Ήτανε το νερό του Γοργοποτάμου που ’ρθε επί δημαρχίας του Γιάννη του Μακρόπουλου (1925-1929). Ήτανε δε τούτο τόσο μεγάλο γεγονός, που όλοι οι Λαμιώτες μαζεύτηκαν στην πλατειά να το δουν να τρέχει!	Το πιο πολυσύχναστο και πολύβουο κομμάτι της πόλης : οι Εφτά Βρύσες...
Στη συνέχεια, ο δήμαρχος Γιώργος Πλατής (1929-1934) μεγάλωσε το δίκτυο που ’φτασε μέχρι και τις συνοικίες ακόμα και έφτιαξε και σαράντα δημοτικές, συνοικιακές  βρύσες.      Στα 1937 ο δήμαρχος Νίκος Δουδουμόπουλος θα βάλει τα πρώτα υδρόμετρα αντικαθιστώντας έτσι το σύστημα του “φόρου επί των βρύσεων”, που λειτουργούσαν απ’ τα 1837, σύμφωνα με τον οποίο κάθε κάτοικος είτε έπαιρνε νερό από δημόσια είτε από ιδιωτική βρύση έπρεπε να πληρώνει φόρο. Σύστημα άδικο και δύσκολο και γι’ αυτό σχεδόν κανένας δεν πλήρωνε.     Σταθμός μεγάλος στάθηκε το έτος 1972, που επί δημαρχίας του Νίκου Μουντούρη κατασκευάσθηκε νέα, μεγάλη δεξαμενή στο λόφο του Αγίου Λουκά. Καινούργια έργα υδροληψίας στο Γοργοπόταμο, τρεις γεωτρήσεις, νέοι συλλεκτήρες νερού στις πηγές του ποταμού και  αντικατάσταση των σωλήνων ύδρευσης.     Στα πλαίσια του ιστορικού της ύδρευσης της ΛΑΜΙΑΣ, παραθέσαμε απόσπασμα της αναφοράς που κάνει ο Νικ. Ταξ. Δαβανέλλος στο βιβλίο του "ΛΑΜΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ"  έκδοση 1994.